Désoeuvrement
désoeuvrement
of de kunst van het niet-schrijven
Schrijven is vijftig procent van de tijd uit het raam kijken. Het is krabbelen in boekjes, het is uw sigarettenrook laten kringelen, het is zinnen onderstrepen in de boeken die ge leest, het is de toast die ge belegt met meer Nutella, het zijn de post-its op uw bureau, de lijstjes verzamelde woorden, de sms’en naar uw lief, de 500 meter tussen u en de koffie op de hoek.
Staren is ook werken.
Maurice Blanchot, een Fransman die vrienden had zoals Proust, Bataille en Levinas, noemde dat met een schoon woord désoeuvrement. Inactiviteit, non-arbeid, inertie. Niet te verwarren met luiaardij. Dus niet werk-loos, eerder werk-vrij. Lees: al uw notities, bedenkingen, krabbels en nonsens in de marge zijn geen nonsens in de marge, ze zijn deel van uw werk, deel van uw denken.
Soms worden die krabbels zelfs het werk. Terugbladeren in schriftjes vol flarden met schijnbaar woordenprut levert altijd materiaal op — is het niet voor deze opdracht, dan wel voor de volgende. Toegegeven, veel van die notities en bedenkingen onder de douche blijven prut. Maar evengoed vindt ge er een haastig neergekrabbelde uitspraak uit een briefing die perfect verwoordt waar het over gaat en u uiteindelijk een baseline oplevert. ‘See you in the next live’ mompelden we ergens tussendoor in het allereerste gesprek met de AB over hun campagne. Uiteindelijk blokletterden we het op hun affiches. Idem met ‘Fini le pyjama’, een opmerking, geheel terzijde, in een briefing voor de heropening van Café Costume die het tot slogan schopte.
Volgens schrijfster Kate Zambreno, die het las bij Camus, die het dan weer overnam van Marcus Aurelius, wordt ‘wat een boek ervan weerhoudt geschreven te worden, uiteindelijk het boek’. Vervang dat laatste gerust door blogpost, landing page, newsletter, brand story...
Voor op uw leeslijst →
dt
pleidooi voor regels breken
Copywriten, of eigenlijk goed schrijven tout court, is meer dan dt-loze zinnen spinnen. Ge moet de regels kennen, beter dan wie ook. Ge hoort een taalnazi te zijn, een nerd die zich opwindt over Oxford commas in het Engels en dat het nergens op slaat dat volgens de regels geen komma hoort achter een aanspreking in het Nederlands. Eens ge die regels niet alleen kent, maar tot in het diepst van hun kleine letters beheerst, negeer ze dan vooral wanneer u dat uitkomt. Hoera voor dichterlijke vrijheid — maar enkel wanneer ze met chirurgische precisie of voldoende bravoure is toegepast.
Behalve dt, da’s de enige te houden regel
Eén keer met tussen-n, één keer zonder. Maar eerlijk: wat maakt het uit als de pannenkoeken goed zijn?
luisteren kan ook