U-curve
u-curve
storytelling volgens Vonnegut
Klant: 'Zeg, doet gulder ook storytelling?'
Wij: (weggemoffelde oogrol) 'Ja, tuurlijk, waar hadt ge aan gedacht?'
Klant: 'Ah, euh. Verhalen en zo. Van mensen. Ge weet wel. Met quotes.'
Aan een copywriter vragen of hij storyteller is, is gelijk aan een kok vragen of hij ook iets doet met groenten snijden. Natuurlijk doet hij dat. Hij snijdt zijn prei julienne voor in de risotto en zijn wortels brunoise voor de minestrone. Uien in ringetjes voor de vorm, aardappelen in partjes, sinaasappelen à vif. Enfin, ge verstaat waar we naartoe willen: die groenten zitten overal in en tussen, omdat ze smaak geven aan al de rest. Net zo met storytelling. Ge kunt niet zonder.
Verhalen maken van losse eindjes een narratief dat ge kunt volgen. Verhalen zijn waar mensen en naties zich achter scharen. Verhalen voegen een emotionele laag toe aan uw droge USPs. Verhalen maken van conceptuele briefings een leesbare website. Verhalen halen de complexiteit uit moeilijke dingen.
Laat ons dus verhalen vertellen. Niet omdat een klant heeft opgevangen dat de concurrentie aan storytelling doet, maar omdat hij iets te vertellen heeft — laat dat de premisse zijn.
Zijn we daar uit, dan rest ons enkel nog Kurt Vonnegut en zijn U-curve te volgen. Volgens de auteur volgt elk goed verhaal een van de vele variaties op hetzelfde thema: personage wil iets gedaan krijgen, krijgt tegenkanting, en slaagt uiteindelijk glansrijk in zijn opzet. De held, de underdog, boy-meets-girl: uiteindelijk allemaal hetzelfde liedje. Maar laat Kurt het vooral zelf uitleggen, de man is zo droog dat het hoogst verfrissend wordt.